“Ik heb avontuur nodig in mijn leven, België is te saai voor mij.”
Anthony Juan volgde bedrijfsmanagement aan de Katholieke Hogeschool in Mechelen en studeerde vorige jaar af in marketing. Momenteel woont hij nog in Mechelen, maar daar gaat volgend jaar verandering in komen. De combinatie van zijn diploma en zijn uitgebreide talenkennis geven hem de kans om deze zomer een bedrijf over te nemen in Benidorm.
“Toen ik vorige zomer afstudeerde aan de KHM, was mijn doel om Gestion d’ Enterprise te gaan studeren aan de ICHEC in Brussel, maar dat is iets anders gelopen.” In oktober zijn Anthony Juan en zijn oom Danny Van Essche plannen beginnen maken om een chocoladefabriek in Benidorm over te nemen. “De bedoeling is dat ik dan in Spanje het bedrijf run. Ik bezit genoeg talenkennis: Spaans heb ik voornamelijk geleerd van mijn vader en mijn jaarlijkse reizen naar de Spaanse badstad Palamos. Het is de laatste maanden ook nog bijgeschaafd, dankzij mijn Spaanse vriendin, Lola.” Hoewel dit een grote stap is, weet Anthony zeker dat dit zijn roeping is. “België is te saai voor mij, ik heb avontuur nodig in mijn leven.”
Anthony werd opgevoed in het Frans. Dat was de taal dat zijn Vlaamse moeder en Spaanse vader met elkaar spraken. Pas op latere leeftijd is hij naar een nederlandstalige school beginnen gaan. “Nederlands heb ik pas geleerd toen ik 13 jaar was”, herinnert hij zich. Nadat hij zijn middelbaar in het Nederlands afmaakte, koos Anthony voor Bedrijfsmanagement als hogere studierichting. Hij had altijd al Marketing willen studeren. Zijn oom studeerde jaren geleden dezelfde richting. “Hij was mijn grote stimulans om deze richting te kiezen.” Anthony’s oom, Danny Van Essche gaf les in de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen en bouwde zelf ook enkele bedrijven op. “Het is ook mede dankzij hem dat ik mijn droom kan waarmaken om een eigen bedrijf te starten in Spanje.”
Het gaat om een kleine chocoladefabriek in Benidorm. De eigenaar is 81 jaar en heeft altijd veel werk in zijn chocoladedroom gestoken, maar wil op zijn oude leeftijd kunnen rusten. Anthony vertelt: “het bedrijf is enorm populair in de streek. De chocolade is heerlijk en naast de fabriek is een koffiehuisje waar je gezellig iets kan drinken én kiezen uit het assortiment dat gemaakt wordt.” Momenteel levert het bedrijf ook aan lokale supermarkten. “Er zit enorm veel potentieel in, maar de eigenaar vindt geen opvolger. Samen met mijn oom willen we de authenticiteit van het kleine bedrijfje houden, maar met onze kennis willen we het bereik ervan uitbreiden.”
De oud-student van de inmiddels van naam veranderde Katholieke Hogeschool Mechelen, beseft wel wat hij moet opofferen voor zijn droom. “Ik ben vorig jaar samen met mijn twee beste vrienden samen gaan wonen. We huren een huis vlakbij Mechelen Nekkerspoel.” De vrienden hadden jaren geleden, toen ze elkaar leerden kennen op de middelbare school, beloofd dat ze ooit zouden samenwonen. Anthony staat er dan ook op dat hij nog van zijn jaar in België geniet. “Binnenkort ga ik beginnen met regelmatig over en weer te reizen naar Benidorm. Ik ga dus wel iets minder thuis zijn, maar ik zal ervoor zorgen dat we die het die avonden extra leuk maken!”
Of zijn keuze om in Spanje te wonen permanent is, weet de toekomstige bussinessman nog niet, hij wacht liever nog even af voor hij zich daarover uitspreekt. “Ik ben van nature een heel impulsief persoon. Ik sta 100% achter mijn keuze en het bedrijf, en ga me er dus ook volledig voor inzetten. Maar eens alles op wieltjes loopt in Benidorm, bestaat er misschien wel een kans dat ik het regenachtige België te hard ga missen. Dan kom ik meteen terug!”
Fotobijschrift: “Mijn vrienden lachten toen ze hoorden dat het om een chocoladefabriek ging, mijn bijnaam is ondertussen Willy Wonka.”
Studenten die op kot zitten in Mechelen is niet abnormaal. Het feit dat we nu veel meer jongeren samen een huis zien huren om te bewonen tijdens hun studies, is wel opvallend. ‘Samenhokken’ heeft volgens de studenten alleen maar voordelen tegenover de eenzame koten van vroeger.
‘Mama en papa, ik wil graag op kot!’ vermeldde Anthony Juan net zoals vele andere studenten aan zijn ouders. Hij studeert in Brussel aan de ICHECH en ging samenwonen met enkele vrienden. Iets wat tot enkele jaren geleden eerder was weggelegd voor studenten in Leuven, doet zich nu voor in elke dorp en stad dat een hogeschool of universiteit bezit. ‘Jongeren willen zelfstandig kunnen werken. Een hogere opleiding duurt minstens 3 jaar. We willen met ons leven beginnen terwijl we studeren. Op kot gebeurt dit ook, maar als je net als mij gaat samenwonen met andere mensen in een huis, doe je goede levenservaringen op’, vindt Anthony.
Het gaat de studenten dus ook niet alleen om de afstand kleiner te maken. Anthony woont in Mechelen en studeert in Brussel. ‘Ik begreep eerst niet waarom mijn zoon niet gewoon thuis wou blijven,’ herinnert zijn moeder zich, ‘maar het heeft echt wel een goede invloed gehad op zijn studies, wat ik in het begin niet verwacht had.’
Volgens Maxime D’Hulst, een op kot zittende student psychologie in Antwerpen, is het samenhokken eerder een slecht idee. ‘Ik woon zelf in Lier. Mijn kot in Antwerpen is gezellig, maar als ik dichter bij huis kon studeren, zou ik mijn kot meteen opgeven. Daarnaast lijkt het me nefast voor je resultaten, ik kan me niet voorstellen dat je je op je boeken kan concentreren als je huisgenoten continu door het huis lopen.’ Ook het financiële aspect van de zaak lijkt een struikelblok voor veel studenten. Koten zijn voorzien van een vaste huurprijs. Bij de meeste huizen die je huurt zijn er nog veel bijkomstige rekeningen.
‘Onze woonkamer heeft een dubbele functie gekregen, studeerhoek tijdens weekdagen, feesttent in het weekend.’
‘Ik heb de voorbije jaren al enkele groepjes studerende vrienden helpen zoeken naar een woning,’ zegt Sandrine De Bakker, die bij een immobiliënkantoor werkt. De jongeren nemen de stap en de beslissingen zelf, wat volgens haar ook bewijst hoe hard ze achter hun keuze staan. ‘Je ziet zo’n groepje jongeren dan aankomen, niet wetende wat ze ervan moeten verwachten. Vaak gaan hun vragen dieper dan die van de gemiddelde huurders, wat bewijst dat ze weten wat ze willen. Hoewel ik er de eerste sceptisch tegenover stond, heb ik dankzij mijn goede ervaringen een beter beeld van het samenhokken.’ Hoewel ze zich zelf nooit hetzelfde had zien doen tijdens haar studies, kan ze zich best wel inleven in de gedachtegang van de jongeren. ‘Ik denk dat het hen alleen maar kan voorbereiden op de harde wereld die volgt op hun studies.’
Anthony Juan zou elke student die de mogelijkheid heeft om voor deze optie te kiezen, aanraden om het minstens één jaar te proberen. ‘Niet denken dat je huisgenoten je uit de boeken gaan houden. Studeren kan ook aanstekelijk werken, als iedereen bezig is!’ Naast de ervaring en de zelfstandigheid die je opdoet, ontdek je altijd nieuwe dingen over jezelf. ‘Ik ben voor het eerst in mijn leven verplicht geweest om te koken, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn huisgenoten. Wie had er ooit gedacht dat er een keukenprins in mij verscholen zat?’
Vroeger betrapte ik mezelf vaak op het benijden van andere mensen. Niet omdat ze beter waren dan mij, want dat gevoel heb ik bijna nooit gehad. Al van kleins af aan word ik arrogant genoemd, zo vaak zelfs, dat ik mijn hoofd draai als ik het woord hoor. Nee, de reden dat ik andere mensen benijdde is omdat ik, op de leeftijd van 22, nog geen enkel idee had wat ik wou doen met mijn leven. Geen toekomstplannen en geen zin om er te maken. Een ongeleid projectiel, dus... Tot ik de brandstof ontdekte die bij mij (en waarschijnlijk bij vele andere) de motor aanzette: Liefde. Ik besef zelf goed genoeg hoe belachelijk het klinkt, maar als je al je cool opzij zet, weet je wat ik bedoel. Als je verliefd bent ga je dingen doen die je niet van jezelf verwachtte. Je staat elke ochtend op, met zin om de dag te beginnen, in plaats van kwaad te zijn op alles dat voor je ontbijt je pad kruist. Het is het enige gevoel dat tegelijk het leukste en het slechtste kan zijn dat je ooit hebt meegemaakt. Het kan je doen fluiten, zingen, huppelen, maar evengoed je laten wensen dat je nooit geboren was. En dat maakt het net mijn favoriete gevoel in de wereld... De reden dat ik die mensen vroeger benijdde, was omdat ik jaloers was op dat gevoel, dat ik niet kende. Nu ik het wel ken, hou ik ervan. Of haat ik het, ik ben er nog niet helemaal uit. Het enige dat ik zeker weet, is dat niets dat over de liefde geschreven is waar is, net zoals heel mijn uitleg hier waarschijnlijk voor elke lezer ervan op niets slaagt, omdat niemand kan omschrijven wat het gevoel juist met je doet. Wetenschappelijk gezien zijn het endorfines die in je hersenen vrijkomen, maar zelfs dat trek ik in twijfel. De gemiddelde menselijk grijze massa gaat gewoon uit als er liefde in het spel is. Liefde is dom. Of slim. Bepaal het gewoon zelf, en beleef het, laat je hart veroveren. En laat het daarna weer breken. Geloof me, er is geen beter gevoel... of slechter.
Jeansgigant Diesel startte in 2011 de Diesel Island-campagne. Hierin worden de door de wereld onbegrepen Diesel-fans opgeroepen om te verhuizen naar het nieuwe land: Diesel Island. De collectie is hier dan ook duidelijk door geïnspireerd. Via posters, e-mails en foto's in het straatbeeld worden de kleurrijke, modebewuste Diesel fanaten opgeroepen om te emigreren naar een eiland waar alles beter, en vooral mooier is. Wat begon als een leuke gimmick om de zomercollectie te promoten, groeide uit tot een fenomeen. Er waren zoveel aanhangers van het idee, dat Renzo Rosso, oftewel de grote baas van het jeansmerk, een echt eiland kocht. Het kleine eiland, dat vlak naast Panama in Zuid-Amerika ligt, zou ook de naam Diesel Island gekregen hebben, moesten de autoriteiten van Panama het toegelaten hebben. Het eiland is namelijk technisch gezien nog wel in het bezit van Panama. In de winkels van het merk, kon je je Diesel paspoort gaan ophalen, de winkeltassen werden zo geprint, dat het net reiskoffers waren, geen detail werd over het hoofd gezien. Hoeveel geld de campagne momenteel al gekost heeft, is onduidelijk. Liese D'Hulst is een jeansfreak en is helemaal weg van de aanpak: 'Ik draag al heel mijn leven Diesel jeans. Naast het feit dat het gewoon kwalitatief de beste zijn, zijn ze op vlak van reclame altijd aan de top gebleven. Met deze campagne overtreffen ze zichzelf, ik hoop dan ook dat er nog een vervolg komt!' Of we binnenkort ook op vakantie kunnen gaan naar Diesel Island, is nog niet duidelijk.
Op 14 april 2011 opende schoenengigant Vans zijn tweede winkel in België, in de Antwerpse Kammenstraat. Sinds 1966 zijn deze kleurrijke sneakers al een icoon in de surf- en skateboard- wereld, maar anno 2011 zijn ze gewoon niet meer uit het straatbeeld weg te denken.
Zelden zal een opening van een winkel zo een diversiteit aan mensen trekken als die van Vans. Het gezellige nieuwe winkeltje was gevuld met fashionista's, skateboarders, surfers,... en nog zoveel meer. Allemaal gingen ze wel met minstens één paar nieuwe schoenen naar buiten. Berlijn, Amsterdam en Parijs zijn nog enkele steden waar je een Vans shop gaat vinden, maar Antwerpen is de eerste dat er 2 heeft. 'We hadden al een winkel vlakbij, in de Ijzerenwaag, maar die werd te klein. De vraag is sinds enkele jaren enorm blijven stijgen. Ik kan niet verklaren waarom plotseling ook mensen met totaal geen link met de skate- en surfwereld ze ook beginnen dragen, maar ik vind het fantastisch!' vertelt een medewerker. Hoewel veel van de mensen die wel nog tot het originele type Vans-dragers behoren, dit vaak niet leuk vinden, vinden ze het bij Van super. 'Niet enkel qua stijl is het merk overlappend, zelfs qua ras. Vans is de wereld gewoon aan het overnemen.'
The Van Doren Rubber Company
Wie of wat ervoor gezorgd heeft dat de simpelste schoen op aarde zo populair werd, is niet duidelijk. Rond de eeuwwisseling is de rage van het skateboarden even wat teruggekomen, maar buiten Vans blijft daar dus weinig van over. Het bedrijf zag het ook niet zo groot toen het in 1966 zijn eerste shop opende in Californië. Vans heette toen nog The Van Doren Rubber Company. Twaalf mensen kochten die dag een paar schoenen, dat ter plekke gemaakt werden en later opgehaald konden worden. Datzelfde model dat toen verkocht werd, is nu nog steeds enorm populair, namelijk de Classic. Tegen 1980 waren hun producten aan de voeten van elke skateboarder en surfer te zien. Nu nog zijn ze een vaste waarde bij extreme sports. Ontelbare skateboarders en BMX'ers blijven Vans dragen om hun favoriete sport te beoefenen. Naast de liefde voor extreme sporten, is de liefde voor muziek van het bedrijf, dat sinds 1995 hoofdsponsor is van het Warped Music Festival.
Vans voor de paus
Aan de opkomst voor de opening te zien, zal de populariteit van het merk nog wel even blijven aanhouden. Op de eerste dag zijn er meer dan 100 paar over de toonbank gegaan. Of het nu is door het imago dat ze gecreëerd hebben, of door hun aangename schoenen zelf, Vans is er in geslaagd om zoveel mogelijk mensen te bereiken. 'Als je de tijdlijn van het bedrijf volgt, is dit inderdaad de logische stap, maar ik denk dat niemand dit ooit had verwacht,' vertelt Dries, die zichzelf een Vans-collector noemt 'ik draag nu al meer dan 10 jaar Vans, en ik denk dat ik er nu net geen 150 heb. Ik ben dus toch op kleine schaal mee verantwoordelijk voor het succes.' Waar dit succes uiteindelijk zal stoppen? 'Als de paus zijn Prada's inruilt voor een paar Vans, dat zou het toppunt zijn!'
Met de examenperiode in zicht, begint de stress bij alle studenten flink op te lopen. Voor wie hier niet langer mee om kan, is er de anonieme en gratis hulplijn Teleblok. De Christelijke Mutualiteit geeft aan studenten die het allemaal even niet meer zien zitten, een luisterend oor, aan de hand van een van de Teleblok-vrijwilligers. Ook ouders, leerkrachten en vrienden mogen de hulplijn contacteren. 'De laatste jaren merken we dat ouders heel erg meeleven tijdens de examen. Ze maken zich zorgen en hebben vaak zelf last van examenstress', zegt Veerle Arts, ex-coördinator bij Teleblok. Waar de Teleblok-medewerker zich het meest op blijft concentreren, is uiteraard de stressende student. Sinds 2010 kan je je problemen niet enkel via telefoon bespreken, maar ook via chat, elke dag tot 23u. Daarnaast worden er verschillende leuke bezigheden georganiseerd. Zo trekt Teleblok van 17 tot 20 mei van studentenstad naar studentenstad met 'den blok'. Om zich af te reageren, kunnen studenten met een hamer en nagel in een houten blok slaan. Geen tijd? Dit kan ook virtueel op www.facebook.com/denblok. Met andere woorden, Teleblok is een organisatie die iets wil doen voor studerend Vlaanderen en hier elke examenperiode weer in slaagt. Heb je zelf stress, of gewoon nood aan een luisterend oor? Het telefoonnummer is 0800 13 14 4. En ja, je kan ook in de zomer terugbellen als je herexamen hebt.
Maandag 16 mei stelde het Lessius Racing Team haar racewagen voor. Onder leiding van ing. Jan Hermans werkten de studenten van de Lessius Hogeschool Campus de Nayer gedurende twee jaar aan dit project. Om te weten of hun harde werk geloond heeft, is het nog wachten tot de zomer. Dan vindt in Silverstone de eerste etappe van het jaarlijkse Formula Student-kampioenschap plaats. De studenten van het Lessius Racing Team, eveneens het allereerste Belgische team dat aan Formula Student deelneemt, organiseerde zelf de tentoonstelling van de wagen. Ze bezochten de technische scholen TSM in Mechelen, Don Bosco in Haacht en het VTI in Kontich. De studenten kregen een voorproefje van wat de Lessius Hogeschool voor hun richting te bieden heeft. De reacties die de studenten gaven op de auto, en dan vooral het bulderende geluid van de motor, waren meer dan positief. 'We hebben veel werk in dit project gestoken. De goede reacties van de studenten geven ons net dat extra duwtje in de rug om zo verder te gaan', aldus Tim Dehoef, die later op de avond de eindvoorstelling van het project gaf. Hierbij waren sponsors, leerkrachten, ouders en vrienden welkom om het resultaat van het harde werk te bewonderen. 'We hebben voor dit project als team moeten werken, wat ons allemaal veel heeft bijgeleerd,' besluit het team. De resultaten van het Lessius Racing Team volgen kan via Facebook. De wagen van het Lessius Racing Team volgen, is iets moeilijker.
‘Zelfs als de wc aan het plafond hangt, kan je geen geld terugkrijgen’
Wie een leuke citytrip organiseert, logeert best in een hotel of een Bed & Breakfast. Maar de regelgeving in België en Nederland verbiedt nauwelijks iets op vlak van hotels. Voor B&B’s is er zelfs helemaal geen wet die nageleefd moet worden. Oppassen dus, voor wat je kiest.
‘Seks, drugs en de smerigste hotels, dat is hoe ik me Amsterdam voor eeuwig ga herinneren,’ zegt Georgio Papavassilou, een Griekse student die samen met zijn vriendin Claudia een weekendje in de Nederlandse hoofdstad doorbrengt. Ik ontmoet ze in een gezellig pannenkoekenhuisje. ‘We hadden nochtans de website gecheckt en gezien dat ze twee sterren hadden. Ook de foto’s zagen er mooi uit. We hadden natuurlijk voor de prijs van 70 euro geen overbodige luxe verwacht, maar dit gaat te ver.’ Zijn vriendin Claudia onderbreekt: ‘Lakens en handdoeken waar je de lijfgeur van de vorige gebruikers op ruikt, vuile plekken op de grond en alles stinkt ongelofelijk naar de wiet en de sigaretten. Als we dan vroegen of hier iets aan gedaan kon worden, hebben we wel nieuwe lakens en handdoeken gekregen, maar verder niets.’ De twee zijn ondanks alles blij met hun vakantie, Georgio voegt nog toe: ‘Amsterdam is echt dé leukste stad waar ik al geweest ben, maar volgende keer logeer ik niet meer in Hotel Belga.’ Mijn vriendin Natalia en ik schrikken als we de naam horen van het hotel waar we net een kamer hebben geboekt…
‘Als je op zoek wil gaan naar de hipste buurt in Amsterdam, moet je naar de 9 straatjes’ zei het meisje waar ik een paar uur eerder de weg aan vroeg. Terwijl je langs de smalle straatjes rondom de Grachtengordel loopt kom je de ene na de andere unieke winkel tegen: vintage kleding, sneakerstores, kleine restaurantjes, meubelzaken met handgemaakt meubels,… en Hotel Belga. Een Bed & Breakfast eigenlijk, dus geen echt hotel, in de Hartenstraat, het meest centrale straatje. De ideale slaapplaats, dachten Natalia en ik: ‘Je verwachtingen liggen hoog als je in zo’n buurt, waarvan je weet dat de panden heel duur zijn, een Bed & Breakfast tegenkomt. We hadden op voorhand geen hotel geboekt, dus zagen onze kans.’ Hoewel de meeste hotels in Amsterdam er vanbuiten heel goed uitzien, staat de Nederlandse hoofdstad wereldwijd bekend om zijn slechte hotels. Op dat vlak ben je veel beter af in België, daar is misschien minder keuze dan in Nederland, maar daar zijn over het algemeen de kamers wel in betere staat.
‘Het aantal sterren staat niet garant voor de kwaliteit van je hotel’
‘De goede indruk bleef bij het binnenkomen, we kregen informatie over het hotel en de vraag of we een kaart met hotspots in Amsterdam nodig hadden. De receptionist vertelde ons dat er nog maar 1 kamer vrij was en dat we er pas later in konden, omdat de schoonmaakdienst nog niet was geweest. We betaalden en lieten onze bagage achter.’ Dit gebeurde net voor we Georgio en Claudia hoorden vertellen over ‘the worst hotel ever’ zoals Georgio het verwoordde. ‘Ik nam het verhaal met een korreltje zout,’ zegt Natalia ‘omdat je die mensen ook niet kent en niet weet welke luxe ze gewoon zijn.' De Griekse toeristen hadden niet overdreven. Aangekomen in het hotel, werden we via de keuken naar onze kamer geleid. In de keuken leefden een kat en een hond, waardoor het er behoorlijk stonk. Ook de afwas van de voorbije week maakte de lucht niet frisser. In onze eigen kamer was het een combinatie van sigaretten en zweet. Mogelijk afkomstig van het bed, dat niet opgemaakt was. Ook het slot van de deur was kapot, waardoor deze niet goed dicht ging. Bij het terugdenken maakt Natalia zich kwaad: ‘Je kon de deur van de wc niet dichtdoen als je erop zat, wat trouwens niet erg was, want alle deuren waren beschimmeld doordat het hout rot was. Eén ding wist ik zeker, ik bleef hier geen seconde langer.’
De receptionist lacht luidop als ik hem vraag om mijn geld terug te geven, aangezien er geen andere kamers vrij zijn. Na een lange discussie blijkt er toch nog een kamer vrij te zijn. ‘Voor deze moet je wel bijbetalen’, zegt hij. Het is een mysterie waarom die kamer niet vroeger werd voorgesteld. Ik vraag hem mee in de kamer, zodat hij zelf kan zien in welke staat die is. ‘Ik wil er voor jou wel een met de stofzuiger door gaan, maar meer kan ik ook niet doen. Je moet ook niet zo klagen, er zijn kamers bij die veel erger zijn als deze.’ Ik vraag hem of hij er zelf in zou kunnen slapen, maar die vraag wordt netjes ontweken.
‘Betaal nooit voor je je kamer gezien hebt’
‘Het probleem is dat er geen wetten en regels zijn voor Bed & Breakfasts, zowel bij ons als bij onze noorderburen’ zegt Ana Palma. Ze heeft jarenlang in hotels gewerkt en op haar CV staan onder andere het Queens en het Hilton Hotel. ‘Ik was Gouvernante, wat wil zeggen dat ik toekijk op de manier waarop de kamers gepresenteerd worden aan de gasten. Elk hotel heeft zo iemand, maar B&B’s hebben dat bijna nooit. Het is ook niet nodig, want er zijn geen richtlijnen of voorwaarden. Als je in je kamer de wc aan de plafond hebt hangen, kan je wettelijk gezien niets doen, laat staan je geld terugeisen.’ Ook vertelt ze ons dat we niet te veel aandacht mogen geven aan de sterren die een hotel wel of niet heeft. ‘Ook bij kleine hotels zijn er vaak klachten. Mensen denken dat een 2-sterren hotel garant staat voor toch een beetje kwaliteit, maar twee sterren wil gewoon zeggen dat je alle benodigdheden in je kamer hebt om te overleven. Een bed en een wc dus, niets meer. Dit wil niet zeggen dat er geen goede 2-sterren hotels zijn, maar laat je er niet door verrassen. Het aantal sterren staat niet garant voor de kwaliteit van je hotel, hoewel dat eigenlijk wel zou moeten.’
Op Tripadvisor.com, kan je je eigen ervaring met hotels delen met andere mensen. Op deze manier kan je voorkomen dat andere toeristen niet dezelfde fout maken als jezelf. ‘Het probleem is dat weinig mensen dit doen, tot ze het effectief een keer meemaken,’ weet Jurgen Geerts, die zelf ook een Bed & Breakfast uitbaat in Amsterdam. ‘Iedere bezoeker heeft zo zijn eigen idee van het verblijf, het is ook moeilijk om iedereen gelukkig te maken, maar als je ziet dat meer dan de helft van de commentaren negatief is, dan heeft dat een reden. Dit is bij Hotel Belga zeker het geval.’ Jurgen had gelijk, als je op tripadvisor.com even checkt, concluderen bijna alle bezoekers hetzelfde: ‘Overnacht hier niet!’
De andere hotels in de buurt kijken niet op als ik mijn verhaal doe over het hotel. ‘Hotel Belga staat hier bekend, omdat veel mensen die daar geboekt hebben, uiteindelijk hier komen slapen’ vertelt Kim, de receptioniste van The Dylan Hotel. ‘Je kan er ook weinig aan doen, want wettelijk gezien doen ze niets verkeerd. De wetgeving in Nederland is, net zoals die in België, niet zo heel streng op hotels, ik verzeker je dat je in Amsterdam wel meerdere hotels tegenkomt die minstens zo erg zijn.’
Er zijn enkele manieren waarop je situaties als deze kan vermijden. Dankzij het internet vind je altijd wel een mening van iemand die je voor is geweest, check deze ook! ‘Zorg er ook voor dat je nooit betaalt voor je je kamer gezien hebt,’ voegt mevrouw Palma er nog aan toe, ‘in hotels is dit vanzelfsprekend, omdat je pas betaalt bij het uitchecken, maar meer en meer hotels vragen je al te betalen nog voor je de kamer gezien hebt. Dit is, in combinatie met het feit dat je er niets tegen in kan brengen, de reden dat Hotel Belga en zoveel andere kunnen blijven bestaan. De receptionist kan je niet verbieden om je kamer eerst even te controleren, doet hij dit toch, weet je in ieder geval al dat het beter is om ergens anders te gaan kijken…’ concludeert ze.
Tripadvisor.com is de plek om informatie te winnen over hotels. De website maakt jaarlijks een top 10 van de slechtste hotels in Europa, aan de hand van het percentage negatieve recensies. Maar liefst 40% van de lijst bestaat uit Amsterdamse hotels. Evenveel als Londen, dat ook bekend staat als topbestemming voor citytrips. Met 2 podiumplaatsen is Turkije toch de winnaar. Als je op vakantie wenst te gaan, ontwijk deze hotels dan, tenzij je wel houdt van verrassingen.
Jonathan Pierce (19) uit Leeds in Engeland bracht in januari 3 nachten door in Hotel Belga in Amsterdam, dat zijn vakantie volledig verknalde.
‘Het was mijn eerste citytrip, dus mijn verwachtingen waren hoog. Ik had 140 euro betaald voor 3 nachten in een eenpersoonskamer. De douche die me beloofd was, was op de overloop, gedeeld met andere gasten, net als de wc. Zowel de gezamenlijke badkamer als mijn eigen kamer waren smerig. Mijn lakens zaten vol sigarettengaten en stonken verschrikkelijk. De man die de kamers kwam kuisen had niet meer bij dan een emmertje met water en een vod, dus dat verklaarde veel. Aan slapen ben ik niet toe gekomen, omdat naast het lawaai van de andere gasten, de receptionist heel de nacht luide muziek speelt. Toen ik vroeg om die af te zetten om 02u00 antwoordde hij dat hij zonder zijn muziek niet wakker kon blijven. Ik snap niet hoe een hotel als dit kan blijven bestaan, laat staan dat het twee sterren heeft. Aan iedereen die een citytrip plant, controleer altijd goed het hotel dat je bezoekt.’
