Editoriaal

De liefde en de liefde


Vroeger betrapte ik mezelf vaak op het benijden van andere mensen. Niet omdat ze beter waren dan mij, want dat gevoel heb ik bijna nooit gehad. Al van kleins af aan word ik arrogant genoemd, zo vaak zelfs, dat ik mijn hoofd draai als ik het woord hoor. Nee, de reden dat ik andere mensen benijdde is omdat ik, op de leeftijd van 22, nog geen enkel idee had wat ik wou doen met mijn leven. Geen toekomstplannen en geen zin om er te maken. Een ongeleid projectiel, dus... Tot ik de brandstof ontdekte die bij mij (en waarschijnlijk bij vele andere) de motor aanzette: Liefde. Ik besef zelf goed genoeg hoe belachelijk het klinkt, maar als je al je cool opzij zet, weet je wat ik bedoel. Als je verliefd bent ga je dingen doen die je niet van jezelf verwachtte. Je staat elke ochtend op, met zin om de dag te beginnen, in plaats van kwaad te zijn op alles dat voor je ontbijt je pad kruist. Het is het enige gevoel dat tegelijk het leukste en het slechtste kan zijn dat je ooit hebt meegemaakt. Het kan je doen fluiten, zingen, huppelen, maar evengoed je laten wensen dat je nooit geboren was. En dat maakt het net mijn favoriete gevoel in de wereld... De reden dat ik die mensen vroeger benijdde, was omdat ik jaloers was op dat gevoel, dat ik niet kende. Nu ik het wel ken, hou ik ervan. Of haat ik het, ik ben er nog niet helemaal uit. Het enige dat ik zeker weet, is dat niets dat over de liefde geschreven is waar is, net zoals heel mijn uitleg hier waarschijnlijk voor elke lezer ervan op niets slaagt, omdat niemand kan omschrijven wat het gevoel juist met je doet. Wetenschappelijk gezien zijn het endorfines die in je hersenen vrijkomen, maar zelfs dat trek ik in twijfel. De gemiddelde menselijk grijze massa gaat gewoon uit als er liefde in het spel is. Liefde is dom. Of slim. Bepaal het gewoon zelf, en beleef het, laat je hart veroveren. En laat het daarna weer breken. Geloof me, er is geen beter gevoel... of slechter.